Paris

Op de foto hierboven komen we de trappen af van de Église Saint-Jacques-Saint-Christophe de la Villette en kijken door de muziektent op het Square Serge Reggiani. Erachter ligt de Quai de la Seine. Links is het hotel waar we verblijven en rechts een architectonisch gezien zeer stijlvolle wolkenkrabber. Het hotel ligt op de kop van het Bassin de la Villette, bij de ophaalbrug over het Canal de l'Ourcq . 's Ochtends en 's avonds zie je er de hardlopers. In het verleden zal het een pakhuis geweest zijn, voor de schepen die hier in het hun lading losten. Een pakhuis dat nu zelf wel lijkt ingepakt, door de lijnen die erlangs lopen, als grote elastieken. Het is een fijn hotel, ons aangeraden door Ferry van der Vliet, met inmiddels vier boeken op zijn naam Parijskenner bij uitstek. Al jaren volg ik zijn blog.

Tussen de Quai de la Seine en de Promenade Florence Arthaud gooien mannen en een enkele vrouw met met metalen ballen van tussen de 70,5 en 80 millimeter naar een houten balletje van 30 millimeter dat wat verder ligt. Ze proberen er zo dicht mogelijk bij te komen. Het spel dat ze spelen, heet petanque. Wij noemen het jeu de boules. Om niet te hoeven bukken hebben ze een magneetje aan een touwtje.

Op de hoek is een cafeetje annex bistro, 'Le Bellerive', waar we in gebroken Frans al gauw een gesprek voeren. Het zonnetje kittelt door de ramen. Een fijne plek.

De dagen ervoor hebben we Parijs verkend met dochter, schoonzoon en kleinkinderen. We verwonderen ons over de kleinste, van zeven. Hoe ze met haar schoentjes door de stad stapt alsof het allemaal niks is, ook op de dag dat er meer dan 21 duizend grotemensenstappen worden gezet.

Bij de oudste, van veertien, heeft het Louvre de meeste indruk gemaakt, net als bij mij, want wat een ruimten in dat gebouw, zoals een hal met trappen over de volle breedte, en dan nog al die mensen, het waren er wel erg veel.

Van de middelste, van elf, was het hele idee afkomstig om naar de Lichtstad af te reizen. De Eiffeltoren, daar ging het om.

Met veel regen en wind trotseren we het 136 jaar oude gevaarte. Uit dezelfde tijd als de toren, de belle époque, zijn de bouillons. Zoals Bouillon Julien en Bouillon Chartier.

We ontdekken dat je hier meer dan voortreffelijk kan eten. In een verbluffende entourage. De métro, wat een uitvinding, brengt ons er allemaal op de makkelijkste manier naartoe.