Van Lynmouth naar Porlock Weir II – South West Coast Path (54)

Porlock Weir, met links op de voorgrond The Bottom Ship Inn, daarachter in het midden
het Porlock Weir Hotel en daar weer achter aan de rechterkant met die uitbouw het gebouwtje
van de havenmeester. Rechts vooraan stopt het busje dat naar Porlock gaat.

Voor de wandeltocht van Lynmouth naar Porlock Weir nemen we eerst het busje naar Porlock – Porlock ligt zo'n tweeënhalve kilometer landinwaarts (1,6 mijl) – en stappen daar over op de bus naar Lynmouth: de Exmoor Coaster, zo'n dubbeldekker met open dak.* De bus zit afgeladen vol. We zijn blij dat we de eersten in de cue zijn, want er kunnen er maar vijf mee, evenveel als er mensen uitstappen. Allemaal dagjesmensen, met zomerse hoedjes op. Het zijn voornamelijk ouderen, een groep waartoe wij ook al bijna behoren. Helaas is er geen plek meer bovenin in het open gedeelte, maar we kunnen wel onder de luifel, waar regelmatig takken tegenaan klappen. Die wil je niet in je gezicht krijgen. Eigenlijk wel mooi dus dat er in het open gedeelte geen plek meer is.

Het volgende filmpje laat zien wat er allemaal voor nodig is om zo'n bus veilig te laten rijden over de steilste route van Groot-Brittannië. En dat die takken allemaal een voor een zo veel mogelijk worden weggeknipt voordat het seizoen weer begint.

We gaan nog even terug naar het eerste busje – het is een kleine bus, voor zo'n 18 personen, vandaar de aanduiding 'busje'. De dag ervoor, de reisdag vanaf huis, zitten we ook al in dat busje, maar dan van Minehead naar Porlock Weir. Ergens onderweg stapt er een oude man in. Druk pratend en bewegend, zich staande houdend door naar de stangen te grijpen, vindt hij zijn weg door het gangpad. Hij draagt een colbert van harristweed, waarschijnlijk zijn hele leven al hetzelfde jasje. We hopen maar dat hij verder zal lopen, want hij stinkt geweldig naar de urine, maar hij gaat een stoel achter ons zitten. We durven niet om te kijken. Alle passagiers beginnen meteen te wapperen – het busje is verzadigd van de pislucht, die er niet uit kan, want alle ramen zitten dicht –, met hun handen en alles wat maar wapperen kan, en knijpen hun neuzen dicht. Alleen de buschauffeur heeft zijn raampje open. Hij kent de man. We halen opgelucht adem als hij ergens halverwege in de middle of nowhere bij zo'n muurtje langs het land weer uitstapt.

We onthouden dat we de dag erna, als we gaan wandelen, niet op de derde bank moeten gaan zitten, maar vragen toch voor de zekerheid aan de chauffeur – gelukkig is het dezelfde en goedlachs – waar we veilig kunnen zitten. Direct achter mij, zegt hij, daar kun je gerust gaan zitten, want die boer – het is een boer, een autistische boer, legt hij uit –, gaat altijd naar achteren. Gisteren dan blijkbaar niet verder dan de derde bank, is onze reactie. Hij stinkt enorm, maar ik kan hem niet weigeren als passagier, zegt chauffeur, die Saf heet. We hebben hem ook weer de volgende dag, als we naar Instow reizen en weer in Porlock moeten overstappen op de Exmoor Coaster, die ons dan helemaal naar Ilfracombe zal brengen.

* Exmoor is het National Park dat het westen van Somerset en North Devon overlapt. Het National Park, ooit een koninklijk bos, beslaat 267 vierkante mijl aan heidevelden, bossen, valleien en landbouwgronden die gedurende duizenden jaren door de natuur en mensen zijn gevormd.