Alles voor de hond, de kat... en de verzamelaar – South West Coast Path (52)

De dierenwinkel, met aan de linkerkant de slagerij.

In Porlock moeten we 40 minuten op de bus wachten. Tijd genoeg om er nog even rond te kijken. Vorig jaar zaten we hier in het Lorna Doon Hotel. Dat was in september. Waren we hier toen niet zo verregend en hadden we niet zoveel meegemaakt, met bussen die niet meer reden en aardige Engelsen die ons door het noodweer helemaal naar Lynmouth brachten, dan hadden we er nooit zoveel aandacht aan besteed. Porlock, het is de herinnering aan het avontuur die maakt dat deze plek beklijft.

Nu is het zomer. De bushalte is op de hoek van de ingang naar een parkeerplaats. Op de andere hoek is het toiletgebouw van de gemeente – in Groot-Brittannië grijp je nooit mis als je ergens nodig moet. Aan de kant van de bushalte krijg je als je de straat in loopt (en je kunt het allemaal nalopen in Google Streetview: we bevinden ons in High Street ter hoogte van Doverhay Car Park) eerst een antiekzaakje, dan een woonhuis, dan een apotheek en een lunchroom, dan komt er een slager, en naast de slager, hoe kan het ook anders, is de dierenwinkel. Van het ene dier hebben we bedacht dat we het mogen opeten en van het andere dier niet. Het zal iets met de aaibaarheidsfactor te maken hebben.

Klik op de plaatjes voor alle details.

We blijven staan voor de dierenwinkel. Want is dit wel een dierenwinkel? Op de stoep voor de etalage staan een hond van bordkarton, een collie, en een model in 3D dat je ook op treinperrons wel tegenkomt, van het fonds voor blindegeleidehonden, met een gleuf in z'n kop voor het geld. Tussen de honden lezen we: SQUIRES[,] WHERE DOGS AND CATS ARE WELCOME TO BROWSE. Weer zo'n bord op hondhoogte, zoals eerder bij die supermarkt, maar nu is de tekst ook voor katten bedoeld.

Squires zal een merknaam zijn of is in deze streek een veelvoorkomende familienaam, want ons favoriete visrestaurant in Braunton, waar we vandaag een stop zullen maken voor de lunch, heet ook zo. Braunton spreek je overigens uit met de au van Laurel, ook een naam die hier veel voorkomt, bekend ook van het komische duo Laurel & Hardy. Die o-achtige uitspraak van de au is belangrijk. We hebben het een keer meegemaakt toen we de au op z'n Duits uitspraken dat de buschauffeur niet wist waar we naartoe wilden.   

Maar we blijven hier niet op de stoep staan. De honden en de etalage lokken ons met het grootste gemak naar binnen. We komen in een soort van rariteitenkabinet terecht, met allemaal verschillende ruimtes. Aan de wanden, het plafond, op de grond langs de schappen en andere uitstallingen, de vitrines, overal staan en hangen spullen en spulletjes. Duizend dingen.

Er is een smalle ruimte met honden- en kattenbrokken en tuigjes en speeltjes voor de dieren, maar verder zien we vooral heel veel 'speelgoed' voor hun tweebenige begeleiders.

Van speldjes tot langspeelplaten en heel veel andere snuisterijen. Je kan het zo gek niet bedenken of ze hebben het. We lopen van de ene ruimte naar de andere, een klein doolhof waar we niemand tegenkomen. Tot we achter in de zaak belanden, waar een gangetje is dat naar de tuin leidt. De deur staat open. Zo trekt het lekker door. In de deurpost staat een man een boekje te lezen. Hij kijkt niet op of om. Het moet de eigenaar zijn. Laat hem maar lekker verder lezen. Stilletjes sluipen we terug de zaak in en maken foto's van dit walhalla voor de verzamelaar.

IJs hebben ze ook nog, bij Squires.