De lange wandeling naar Lizard Point – South West Coast Path (7)

Lizard Point, het zuidelijkste puntje van Groot-Brittannië.

De tweede etappe zou lang zijn. Van Porthleven naar Lizard Point, en dan nog een stukje verder, naar Cadgwith.

De huizen aan Harbour Road met in de verte het kerkje.

Van Porthleven hadden we voordat we op reis gingen al vaak filmpjes zitten kijken, van stormen waarbij de golven over de pier slaan. Tegen het kerkje op de punt van de haven en de huizen daarachter, langs Harbour Road, dat om de hoek overgaat in Cliff Road. Dat de huizen hier wat hoger staan is wel verstandig, als de golven zo hoog komen. De huizen aan Harbour Road hebben, doordat ze zo hoog staan, ook van die typisch Engelse 'terrastuinen', met een trap vanaf de straat. Meestal wordt dit soort straten met een hoge tuin daarom ook aangeduid als 'Terrace', maar hier niet.

Vanaf het kustpad terugkijkend op Loe Bar Road.

We gaan de hoek om, om het kerkje heen, en lopen Cliff Road op. Je woont hier mooi, met dat uitzicht op zee. Cliff Road gaat over in Loe Bar Road. Aan het einde van de weg komen we weer op het kustpad. Bij een prachtig huis, dat zo in een film kan, dalen we af naar de Loe Bar, een zanddijk die een inham met een meer afsluit, The Loe. Er liggen prachtige kiezels, waarvan we er een paar meenemen voor thuis.

De Loe Bar.

Na de Loe Bar gaat het weer omhoog, het kustpad op, en dat zou je het eigenlijke begin van de wandeling kunnen noemen, voor vandaag, de lange wandeling naar het zuidelijkste puntje van Groot-Brittannië.

Poldhu.

Met nog maar één dorpje waar we langskomen, helemaal aan het begin, Poldhu, waar we nog wel even verplicht zijn te stoppen. Maar dat is geen straf. Het bestaat uit een paar huizen en een haventje met een helling waarop de vissersboten op het droge getrokken worden én... ijs van Kelly's!

Lemon crunch is onze favoriet.

Daar stoppen we altijd voor, hoe ver we nog moeten.

Er zit een poes voor het raam en er staat een groot hotel aan zee, dat nu een verzorgingstehuis is, het Poldhu Care Home.

Wat een uitzicht heb je als je daar verzorgd wordt!

Tekst op de achterzijde van het Marconi-monument.

Poldhu is ook nog bekend van een radiostation dat hier gestaan heeft, waar de eerste draadloze radiosignalen over de Atlantische Oceaan werden uitgezonden. Vandaar dat hier een monument voor Marconi staat.

Het is net de kop van een kat, rond met van die puntoortjes. De tweede poes vandaag al. En het is net of deze kat een lange jas aanheeft, door de begroeiing op de zuil. Veertien jaar geleden betraden we ook al zo'n monumentale plek, toen we langs Porthcurno kwamen, vanwaaruit de telegraafkabel naar India de zee in ging.

Maar we zijn onderweg naar Lizard Point. Na Poldhu wordt het afzien. We volgen het pad over een plateau, kilometers, waar geen einde aan lijkt te komen. Je loopt maar en je loopt maar, van het ene veld in het andere. Het pad is niet overal even duidelijk aangegeven, maar als je een uitsparing ziet in een muur van keien zal het daar wel verdergaan. Met hier en daar een groepje runderen, gelukkig net niet voor zo'n uitsparing.

Naarmate de middag vordert, hoe ver is het nog, wordt het mistiger en mistiger op het plateau, met afgronden, hoge wanden de zee in.

Als je goed kijkt (of de foto aanklikt), zie je mensen op het strandje.

Na uren en uren dwalen over de vlakte zien we een parkeerplaats. Na een flinke omweg door een dal met een riviertje komen we er. Daar zijn mensen. Daar kunnen we de weg vragen, naar Lizard Point, hangt misschien wel een plattegrond. En inderdaad. Beide ingrediënten om onze weg te vervolgen zijn aanwezig.

We lopen met een groepje Engelsen mee over een public footpath naar het dorp The Lizard. Nog niet het zuidelijkste puntje: Lizard Point. Maar dat komt nog. Op de achtergrond horen we de misthoorn al van het vuurtorencomplex dat daar staat.

Want je moet er natuurlijk niet tegenaan varen, dat zuidelijkste puntje. Er liggen wat vervaarlijke rotspunten in zee. Dat zal de werkelijke reden voor dat geluid wel zijn. Verder is Lizard Point een verzameling hutjes op de wal. Niet zo erg als de 'kermis' van Land's End, gelukkig. Maar eerst eten we een pasty, daar zijn we wel aan toe, onze eerste op deze reis, er zullen er nog vele volgen, en dan lopen we maar eens op het geluid van de misthoorn toe, na wat we gelopen hebben een wandelingetje van niks.