Ann – South West Coast Path (4)

De B&B van Ann.

Van Ann hadden we alleen een mailtje terug dat de kamer voor ons gereserveerd was. Verder niks. Niks via een officiële website waarop je de data van aankomst en vertrek aanklikt, digitaal moet betalen, enz. We hadden alleen een mailtje dat het in orde was en bij vertrek konden we haar gewoon de ponden in de handen drukken. Zo ging dat vroeger overal, maar nu was het een uitzondering op alle andere B&B's. Dat maakte het een beetje spannend toen we Coverack binnenliepen. Want waar was Ann's B&B? Door dat korte mailtje terug hadden we er niet zoveel aandacht meer aan besteed en verzuimd een adres op te schrijven. We dachten: het is een klein dorpje. We vinden het wel.

Met het beste breakfast dat we hebben meegemaakt,
met om te beginnen een halve crapefruit in partjes gesneden.

Het woei nogal die middag. We liepen naar de kleine haven toen daar opeens een man stond. Een oude man. Voorovergebogen tegen de wind. Op z'n stok. Hij was net uit zijn huis gekomen, zagen we, en nu wilde hij naar beneden, de straat af, maar dat lukte niet, hoe hij het ook probeerde. Hij worstelde tegen de wind. Radeloos. Kreeg z'n ene voet niet voor de andere gezet. Met geen mogelijkheid.

'Och, kijk die man,' zei Wilma, 'hij komt niet tegen de wind op. Zullen we hem een arm geven?' We staken in. Zij links, ik rechts. 'We'll help you!' riepen we. De man schrok even, maar was daarna ook opgelucht. Wie waren dit, zo plotseling uit het niets? Maar wat aardig. 'Thank you!' Hij moest maar een klein stukje. Naar de telefooncel om de hoek. Daar stond iemand met een auto te wachten om hem ergens naartoe te rijden.

Het haventje van Coverack.

Maar voordat de man kon instappen, wilden wij hem nog iets vragen. 'We helped you. Maybe you can help us? We're looking for the B&B of Ann. Do you know where it is?' Ann? De man moest even denken. Ann...? Ann...? 'O, Annie!' riep hij euforisch. Annie, nee, er was maar één Annie, dat kon niet missen, je moest rechtdoor en dan de eerste straat links omhoog, daar was de B&B van Annie.

De fish-and-ships-shop bij het haventje.

Die avond hadden we het nog een keer, toen we om fish and chips gingen. We zagen er niet zo Cornish uit, dus vroeg de vrouw achter de frituur waar we logeerden. Bij Ann. Weer was het: 'O, Ann!' Ze schreef haar naam op een briefje – Centa – en of we Ann de groeten wilden doen. Want iedereen kende Ann, hier op het dorp. Dat was wel duidelijk.

Binnen in de fish-and-ships-shop, met links Centa.

Toen we haar de groeten deden, vertelden we dat, dat iedereen haar kende, of dat iedereen zei dat iedereen haar kende. Ze glimlachte en reageerde met: 'Awful, isn't it?'