Ze kon niet naar de bruiloft komen, en de dag erna moest ze zelfs acuut worden opgenomen in het ziekenhuis, na een week was ze gelukkig weer thuis, maar wat ze in de kaart schreef sloeg alles. Mijn zus Petra las het voor. 'Het lijkt wel een rap,' zei ze. In vijf minuten had ze het opgeschreven. Zo was ze er helemaal bij, midden in de zaal. Dit schreef mijn moeder:
Lieve Leen en Wilma
het was tussen hemelvaart en kerst,
en jij zat maar een beetje te brommen,
maar ja, het was intussen begonnen,
lang gewacht en stil gezwegen, kwam jij die Wilma tegen,
en wat denk je, de kogel was door de kerk,
de laatste dingen gebeurden, stropdas gestrikt,
Wilma een jurk die kwam je gelukkig nog niet tegen,
ze was in goud en zilver, in purper, in alle kleuren,
Maxima was er niets bij, nou dan weet je het wel, ze was geen
del, geen priesteres, maar dokteres, en zag elk pukkeltje
op je kin, heb je nu je zin?
ja, zei hij eindelijk, ja zei Wilma en ze deed net of het
haar zin niet was, maar ondertussen voor je het wist
waren ze getrouwd
je ouwe ma en pa.
De creativiteit, waar Korrie het in haar toespraak over had, moeten we zeker van mijn moeder hebben. De humor die zij heeft, daar kan geen mens aan tippen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten