Onze Amerikaanse vrienden – de Cotswolds 4

We maakten foto's van elkaar.

Voor Wilma

Aan de ontbijttafel in Naunton kwamen we ze tegen, voor het eerst. Onze Amerikaanse vrienden. We raakten in gesprek. Met Don en Lenore en Chuck (van Charles) en Shirley. Het voelde als familie – we noemden elkaar 'our family'. Ze gingen niet zo hard als wij. Maar altijd kwamen we ze weer tegen. Onderweg. Maar ook als we een tearoom binnengingen, of een pub. En ook weer aan de ontbijttafel, in een volgende B&B. Dat kon je geen toeval noemen. Want waarom was in dat volle huis met al die gasten nou juist die ene tafel vrij gebleven, met die zes borden? Dat was bij Duncan en Linda. Hij in de keuken, eieren klutsen voor de scrambled eggs, en zij ronddelen en vragen of je tea of coffee wilde. Duncan, tegen wie Shirley zei dat ze bij het verlaten van de B&B de sleutel in de deur zou laten, waarop Duncan dan, als grapje, abrupt antwoordde, met zijn vinger als waarschuwing omhoog, waardoor Shirley haar zin niet kon afmaken: 'Uh, don't say this, don't mention the key, don't talk about it!' Dat was vast die Engelse humor die ze in dit land hadden.

Onze Amerikaanse vrienden.

We maakten foto's van elkaar. Hele leuke. En Don, die altijd vooropliep, maakte die foto van ons op de toren, de Broadway Tower. Waar ik aan jou vroeg of je met me wilde trouwen en jij ja zei. Dat wist Don niet. Die maakte gewoon een foto, van 'two happy people'. Nou, dat waren we. Nog happier dan hij toen wist op dat moment. Want hij stond onder aan de toren. En kon nooit zien wat er boven gebeurde.

Boven op de toren.

We waren de eersten die ochtend, de eerste twee, en op de tweede verdieping – of is het de derde, of noem je dat de tweede etáge? – wist ik dat ik het ging vragen aan jou, als we buiten waren, boven op de toren.

Dat wist Don niet.

En onze Amerikaanse vrienden – ze willen dat we naar Washington komen in hun grote land, we hebben een uitnodiging! – hoorden het als eersten, dat ik jou gevraagd had en jij ja zei. Dat was nadat we in dat Indiase restaurant gegeten hadden en zij daar natuurlijk ook weer binnenkwamen. Dat kon geen toeval zijn. Het moest zo zijn. Want zij bleven nog een extra nacht en dag in Chipping Campden en wij gingen verder de volgende dag. Ze móésten daar wel eten, daar wel langskomen, waar wij die avond aten. Anders hadden we nooit hun adressen gehad. En die foto van ons boven op de toren.