Een echte Niek van der Plas

Gisteren toen ik met mijn moeder naar De Ster geweest was – ze moest een blouse en een vest hebben – viel mijn oog er al op, door het spiegelende raam, op de hoek van de Princestraat. Allemaal kleurige parasols en wolkjes in de lucht. Vooral die wolkjes maakten me blij. De parasols waren vanzelf al blij. De wolkjes kreeg je er gewoon bij.
's Avonds vertelde ik dat aan Wilma, een beetje terloops, dat mijn oog op een schilderij gevallen was in de etalage bij Barnhoorn. Ja, het was wel wat, geloof ik, een rij parasols op het strand in vrolijke kleuren, heel licht, veel licht, en die wolkjes. Die waren zo prettig. 'Nou, zoals jij dat nu vertelt, wil ik dat wel zien. Is het niet wat in plaats van die plaat achter de deur?'

Ik maakte nog een schetsje van wat ik ongeveer gezien had. 'Kijk, dit is het idee. Rijtje parasols, wolkjes.'
'Dan moeten we morgenochtend maar gelijk gaan kijken. Anders is het weg.'
'Ja, ik werd er wel blij van.'
En zo waren we vanochtend binnen in de zaak van Barnhoorn, er werd een ladder bij gepakt, het schilderij van de muur gehaald. De spiegelende ruit had me niet bedrogen. Want hier vielen wij allebei voor. Ons eerste en enige, echte schilderij, een echte Niek van der Plas.