In de Nieuwe Kerk

Voor m'n praatje twee jaar geleden in het DunaAtelier moest ik wat foto's hebben van de ornamenten in de Nieuwe Kerk. De koster had geen tijd, dus liep de vrouw van de koster met me mee om de deur te openen. Zij had eigenlijk ook geen tijd, omdat ze koffie moest schenken in het rouwcentrum. Maar tussendoor kon ze wel even de kerk voor me opendoen. 'Ga je gang!' zei ze, toen ze de deur open had.

Waarna ik ineens in de lege kerk stond. Helemaal alleen. In de 'kathedraal van Katwijk', zoals de kerk ook wel genoemd wordt. Het wonder van Jesse.* Wat een genoegen. Geluk.

Ik ging er voorzichtig van lopen, zonder geluid. In de stilte van de nog vroege avond. Neergedaald in het gebouw. Een zomerse avond. De zon die in lange banen naar binnen scheen. Om de grote leegte van de binnenkant heen het geroep van de meeuwen buiten.

Ik maakte veel meer foto's dan ik van plan was – had de tijd, maar durfde er toch geen uren te gaan zitten, op de lange banken met de groene kussens –, en ook een filmpje, om die vogels, de zon die door de ramen naar binnen kwam, de ervaring, het gevoel om daar in m'n uppie in die grote, hoge ruimte te zijn. Met in m'n hoofd een gigantisch oooooooooooooo! Zo mooi.

* Zo zou je de kerk ook wel kunnen noemen, om de enorme met stalen stangen overspannen ruimte, zonder pilaren, die de architect creëerde, op de leeftijd van 24 jaar!