Venetië in de verte

Venetië, gezien vanaf de brug tussen Burano en Mazzorbo. 11 oktober 2016.

Zo is het maar een streepje. Een rafelrandje. Zo'n randje wat je wel eens ziet boven aan de binnenkant van je kopje wanneer je je koffie op hebt.* De verzonken stad met z'n torens. Een streepje dat almaar dunner wordt, als je maar wacht... misschien nog een eeuw, twee eeuwen...

*Zo'n rafelrandje, ik heb het ook wel eens gehad in het ziekenhuis, toen ik omhoogkeek uit m'n bed, met m'n ogen half dicht, net boven het prikbord, de overgang van het schilderwerk van de muur naar een geverfde houten rand, noem het een lambrizering, ooit scherp gesneden door de schilder, maar dat ik in die overgang, die rafelrand, wat zal het geweest zijn, twee millimeter, toch een hele horizon zag, van dorpjes met kerktorens en daartussendoor het vlakke weiland met hier en daar een boom of struik.