Het pleintje van Lisa

In Corniglia* heb je aan het pleintje aan het begin van het dorp twee kleine supermarktjes. Ze zijn ongeveer even groot. Of eigenlijk dus 'even klein'. Ik schat dat ze alle twee ongeveer twee bij zeven meter in oppervlakte zijn. Toen we een paar dagen in Corniglia waren, ontwikkelden we voor een van de twee een voorkeur: het winkeltje van Lisa. Lisa vertelt wat ze verkoopt, legt je uit wat het verschil is tussen de broden, of de kazen, of de verschillende focaccia's. Dat zijn vette, luchtig gebakken broodjes die op de toonbank liggen. Ze zijn ook een beetje zoutig. Als je er eentje gegeten hebt, denk je dat ze in olijfolie gedrenkt zijn, maar in de meeste soorten zit gewoon boter. Alleen in die met de gele kruimeltjes erbovenop zit olie. Die zijn plantaardig en zogezegd het gezondst. Behalve rechthoekige focaccia's heb je ook nog ronde. Die komen uit het buurdorp Vernazza. Dat wijkt in alles af van het rustige Corniglia. In Vernazza zit het bestuur van de twee gefuseerde gemeenten. Daar zit ook de burgemeester. In Vernazza wordt de dienst uitgemaakt en de mensen in Corniglia merken dat de mensen in Vernazza op allerlei manieren bevoordeeld worden. Vernazza is daardoor ook veel toeristischer, wat dan weer een voordeel is voor Corniglia, vinden wij. Lisa kan je precies vertellen hoe het allemaal zit. Als er geen klanten zijn, maakt ze graag een praatje, in haar beste Engels. Ze vertelt dat er 's winters, als de toeristen weg zijn, 180 inwoners in het dorp wonen. Op een dag wilden we naar San Bernardino wandelen. We keken er vanuit ons appartement op uit, dat kleine dorpje boven op de berg. Je kan er vanuit Corniglia alleen via de weg komen, zei Lisa. Er is wel een pad, maar dat loopt heel steil de helling af in de richting van Vernazza. We besloten de weg omhoog te nemen en dan via dat pad omlaag met een omweg via Vernazza weer naar Corniglia te wandelen. In San Bernardino wonen niet meer dan 30 mensen, weet Lisa ons te vertellen.** Lisa weet alles. Ze kan je ook vertellen als er een weerwaarschuwing voor die dag is uitgevaardigd en je beter niet over de bergpaadjes kan gaan wandelen. Buiten tegen de muur van de winkel staat een rekje met zes kratjes, met appels en perziken en bananen en tomaten, ronde en romatomaten, en kersen en kiwi's. Soms staat er op een krukje aan de andere kant van de deur een kistje met aardbeien. Als je een doosje koopt, kijkt ze ze helemaal na, van boven en van onderen. De man van Lisa is heel precies in het optellen van de boodschappen, maar Lisa houdt er een andere, nogal wonderlijke manier van uitrekenen op na. Net of ze hiermee in een psychologisch spel met haar man verwikkeld is. Heel af en toe tref je ze beiden achter de toonbank aan. Maar meestal is het alleen Lisa. Het liefst wil ze alles weggeven, zo lijkt het. Dan koop je wat yochurt, wat broodjes, die in Italië, als laatste land, zou je bijna denken, nog lekker echt en stevig zijn, tomaatjes, kiwi's, een doosje aardbeitjes, kaas, melk, je ziet een bedrag op de kassa verschijnen, zeg 9,43, en dan zegt Lisa: 'Uhhh..., eight.' Ze zegt het alsof ze een schatting maakt, van wat het eigenlijk waard zou moeten zijn. Maar het is altijd in het voordeel van de klant. En altijd afgerond op hele euro's. Van die echte en stevige broodjes die ze verkoopt, maakt ze verse sandwiches, dik belegd, voor een luttel bedrag. Als je gebakjes koopt, geeft ze het zakje apart aan als je in je andere hand je tas met andere boodschappen hebt en zegt: 'It's a present for your wife.' Mijn vrouw wilde op een van de laatste dagen van ons verblijf een potje echte pesto kopen als cadeau voor een vriendin en vroeg wat Lisa haar kon aanraden. Ze loopt naar het schap en zegt: 'This one', zelfgemaakte pesto van het restaurant Sassarini. Ze doet het potje in een zakje en loopt weer naar het rek. Kijk, en dan doe ik die erbij voor jouzelf. Lisa is een ongelofelijk schat. Soms doet ze de boodschappen in een papieren tas en schrijft daarop met pen 'En se ciape-a de Lise'. Eerst dachten we dat het gedrukt was, een beetje artistiekerig, drukwerk dat erop lijkt alsof het met een pen geschreven is, zoals je wel eens onder brieven van grote firma's ziet, zo'n voorgedrukte handtekening van een of andere bobo die je helemaal niet kent. Maar nee, Lisa schrijft het er iedere keer weer opnieuw op, want al die papieren zakken die we in de korte tijd dat we in haar dorp verblijven verzamelen zijn een beetje verschillend van elkaar. Wat ze opschrijft, is plaatselijk dialect voor zoiets als 'op het pleintje van Lisa' of 'op de plek van Lisa'. Het plaatselijk dialect, van 180 mensen.

* Het middelste van de vijf Cinque Terre-dorpjes aan de Ligurische kust van Italië.
** Ik heb even gegoogeld. In San Bernardino wonen 27 inwoners, verdeeld over 21 'families': 17 zijn alleenstaand, 3 huizen worden door 2 mensen bevolkt en in 1 huis wonen 4 mensen.