Vichy

Drie jaar geleden was ik in de kuurstad Vichy. Het was er stil. De omgeving was als in een oude Franse film.

De muziektent stond er nog, maar zonder muziek, en er waren nog wat andere decorstukken blijven staan.

Als er niemand was, kon ik rustig in dat decor plaatsnemen.

Ik zette mij achter een tafeltje op een terras, bestelde een Perrier tranche (dat is een glas bronwater met een schijf citroen en een stamper) en nam de juiste pose aan om mezelf op de foto te zetten. Voor later, als ik er niet meer was.

Die foto is niks geworden.

Op het balkon

Op het balkon, waar je zo graag lag, bloeit nu een lavendel. En ook je olijf doet het goed.

Aardrijkskunde ophalen

Ik moet mijn aardrijkskunde toch eens ophalen. Pas reisde ik met de trein over Zwolle naar Giethoorn. Dan moet je eruit bij Steenwijk en dan met de bus naar het waterrijke plaatsje, waar ooit Rijk de Gooyer woonde en de film Fanfare is opgenomen. Omdat er werkzaamheden aan het spoor waren, moest ik met de bus vanuit Zwolle verder. Eerst een bus naar Zwartsluis en vervolgens een bus naar Giethoorn, naar de Dominee Hylkemaweg. (Weg? Dat zal dan wel een dominee zijn die daar vroeger gestaan heeft.) Twee bussen. Dat zag ik niet zitten.
Nu zag ik dat je ook met de trein via Meppel kon reizen om in Steenwijk uit te komen. Van die kant was het spoor misschien niet opgebroken. En dan met één bus vanuit Steenwijk naar Giethoorn. Meppel ligt toch in Drenthe, dacht ik, in het noorden. Wat een omweg. Maar toen ik op de kaart keek, zag ik dat deze plaats juist ten zuiden van Giethoorn lag, Giethoorn dat in de provincie Overijssel ligt en niet in Drenthe waardoor Meppel daar helemáál niet kan liggen. Ik was in de war met Emmen. Wat is er toch gebeurt met me nadat ik vroeger al die rijtjes plaatsnamen van de blinde kaart leerde? Je moest die kaarten per provincie eerst overtrekken zonder de plaatsnamen erbij te schrijven. Alleen maar stippen voor de plaatsen en kronkellijnen voor de grenzen en rivieren. Op overtrekpapier dat zo lekker naar gebakken brood rook.
Meppel en Emmen, ze hebben wel wat letters van elkaar, vooral klinkers, en de m van Meppel is in het midden van Emmen terechtgekomen en dan dubbel. En wat is er met de l en p in Emmen gebeurt? Ik hoopte maar dat dat het was, een Babylonische schrijfverwarring. En niet dat mijn geografische basiskennis, er op de lagere school zo goed ingestampt, net als de rijtjes tafels, uit mijn hoofd aan het wegebben was. Dan had ik daar maar veertig jaar wat aan gehad. Verschrikkelijk!

25 jaar zoenen – vervoer

Die vlaggetjes staken uit, dus daar moest een speciale doos voor gemaakt worden, met extra ruimte voor. En toen kon de reis beginnen.

25 jaar zoenen – the making of

Die vlaggetjes, dat is nog het meeste werk. Garen erdoor rijgen om ze te laten golven en dan maar dopen in de verdunde vernis. Iedere dag. Tot het een beetje in vorm blijft. Die vernis moet echt lekker dun zijn. En almaar, als het weer wat gedroogd is, aan dat garen trekken, dat het niet vast gaat zitten, want dat moet er later uit. Dan op prikkers vastzetten en nog meer dopen. Nog een keer of tien.

Dan de vlaggetjes van de prikkers losknippen en garen eróm, dit keer, om het in vorm te houden. Ondertussen bedenken hoe je ze aan die mastjes krijgt, en dat ze blijven staan, horizontaal, niet uitzakken. Dat doe je met een onzichtbaar nylon draadje, dat door het middelste gaatje in het mastje gaat. Die mastjes zijn eerst wit geverfd. De gaatjes zijn er daarna in geboord, met een boortje van een millimeter, schat ik. De oranje knoppen zijn kralen uit een kralenwinkel. Twee voor tien cent. Nog nooit zo weinig uitgegeven in een winkel.

Het groene plateautje waarin de beeldengroep staat, bestaat uit zo'n tien laagjes karton. Het gat voor de beeldengroep is in acht van die laagjes uitgesneden, een voor een. Waarna al die kartonnetjes op elkaar gelijmd zijn en onder een dikke stapel boeken gelegd. Na het schuren en vijlen* wordt het karton geverfd en ten slotte afgelakt met vernis uit de spuitbus. Helemaal aan het eind gebeurt dat ook met de vlaggetjes als ze aan mastjes zitten. Om de binding wat te fixeren. De beeldengroep komt trouwens echt uit Delft, van de Markt, bij de Nieuwe Kerk.

En geleidelijk aan ontstaat er op zo'n knutseltafel een bende, waarvan je je afvraagt hoe je het ooit weer allemaal opgeruimd moet krijgen.

* Op elkaar gelijmd karton is harder dan hout, mocht ik constateren. Het gat voor de beeldengroep bleek een millimeter te klein uitgesneden. Ik denk dat ik een uur bezig geweest ben om die millimeter rondom weg te vijlen.