No photos!

Dat wilde ik nog vertellen. Een tijdje terug, toen we in Rome waren, kwamen we professor Lugano nog tegen. Je weet wel, Alessandro Lugano, die professor van de Universiteit van Turijn, die die ouwe muren aftast op resten van voorbije talen. Waar we hem tegenkwamen wil je weten. Je zal het niet geloven, maar dat was in de Sixtijnse Kapel, de plek waar hij destijds zulke mooie ontdekkingen gedaan had. Wat een toeval, hè? Want zo vaak kwam ie daar niet meer. Er was nog genoeg ander stucwerk dat de moeite waard was om te worden nagelopen. Gaat er al een belletje rinkelen over wie ik het heb?

We stonden daar in die kapel, hutjemutje tussen alle toeristen. Ook daarom was het een verrassing dat we de professor daar troffen. We hadden het over zijn onderzoek in Italië, en ik herinnerde hem nog even aan de tijd dat hij in de Katwijkse vuurtoren aan het werk geweest was, aan wat voor moois dat stucwerk daar had opgeleverd. De professor wilde net iets gaan zeggen, toen er een luid 'SILENCE! SSSSSSST! NO PHOTOS!' klonk. Het waren dreigende woorden en ze kwamen ergens uit een hoek vandaan.
Korte tijd later zagen we hoe een oude Japanner en zijn vrouw werden afgevoerd. Omdat de man een foto had gemaakt. Ze werden weggeduwd en meegetrokken door een mannetje in een zwart pak. Een klein mannetje maar. Maar opeens zag ik ze overal. Mannetjes in zwarte pakken. Het stikte ervan. Zwarte pakken met oortjes in. Ik zag ze opvallend vaak in hun revers praten. En naar elkaar kijken, met de ogen wijd open, waarmee ze dan bewegingen maakte, en met hun hoofd. Rare, ingewikkelde draaibewegingen, om de hoofden van de toeristen heen. Alsof ze wat tegen elkaar wilden zeggen, maar er niet goed bij konden. Als een slecht manoeuvrerend voetbalteam, dat alleen maar kon koppen, maar zonder bal, alleen met de hoofden. Ze kickten erop als ze iemand konden pakken. Dat lachje van dat ene zwarte pak naar dat andere zwarte pak toen ze dat stel hadden aangehouden. De treurige gezichten van die mensen. Bejaarden al, in de kraag gegrepen, bij de arm gevat en de zaal uit gesleept. De vernedering. Een plafond waar niemand bij kon. Een mooie vakantieherinnering, aan diggelen.
Het geroezemoes van de mensen die naar het plafond keken zwol aan. 'SILENCE! SSSSSSST! NO PHOTOS!' Weer uit die hoek. Overal zag ik ze nu, die machootjes, die klerelijertjes in hun zwarte pakken. Ze konden ongestoord hun gang gaan. Wist hun grote baas daar wel van? Wist Franciscus* daarvan, van de praktijken in de Sixtijnse Kapel? Ik wilde weg, weg hier! Die Japanners waren weg, en de professor was ook nergens meer te bekennen. We zagen het voor onze ogen gebeuren, maar ik heb er geen bewijzen van, geen foto's.

* De grote Franciscus, nota bene zelf uitsmijter geweest, in een nachtclub.