Hogmanay is het Schotse nieuwjaarsfeest. In Edinburgh een feest met veel vuur dat al dagen voor het nieuwe jaar begint. Met een fakkeloptocht naar Calton Hill, met boven op de heuvel dan al een pracht van een vuurwerk.
In de dagen die volgen is er nog allerlei ander vuur, zoals dat van de vuurkunstenaars op de Royal Mile, of in de St Giles' Cathedral.
Tot de grote apotheose, die een aanvang neemt op de avond van het oude jaar. Met in Princes Street Gardens het Concert in the Gardens, toen wij er waren, op de grens van 2009 en 2010, verzorgd door Madness – 'One Step Beyond'. Iedereen verzamelt zich in Princes Street en het park, voor wat er op de rots en het kasteel te gebeuren staat. Dwars door het optreden van de band is daar om 10 uur dan het eerste, nog kleine vuurwerk. Maar prachtig mooi al. Bij wijze van aankondiging. Hoe spannend kun je het maken? Om 11 uur is er het tweede vuurwerk. And the band played on. Nog een uurtje te gaan. Tot het aftellen begint... voor het grootste en mooist gecomponeerde muziekstuk dat ik ken.
Daarna is het tijd voor aloude en hartverwarmende tradities en zingen we in een grote kring met wildvreemde maar gelijkgestemde zielen arm-in-arm en hand-in-hand het lied van de lang vervlogen tijden, van 'Auld lang syne'.
En nergens, helemaal nergens in deze prachtige stad, vind je sukkels met rotjes* in de straten. In een volwassen land, waar ook nooit gezeurd is over een rookverbod, wordt het vuurwerk geregeld door de gemeente op één centrale plek.
Maar o, wat was het koud die avond, ijskoud, min 7 graden Celsius, hutjemutje op elkaar, en dan je voeten blijven bewegen, blijven bewegen, blijven bewegen...
* Lees: handgranaten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten