Klas 6B – Lagereschooltijd (3)

De kast waarop de AO-boekjes stonden, is er nog, links als je binnenkomt. De kast is wit geverfd en de knoppen van de kastdeuren, volgens mij zijn het schuifdeuren, zijn vernieuwd. Ze zijn blauw. De deur naar de parallelklas is er ook nog. Die is groen. Het uitzicht is er nog, door de zes grote ramen, en al dat licht dat daardoor naar binnen valt. Aan het plafond hangt een beamer. Die was er niet, toen. Net als het bord, waarop niet meer met krijt wordt geschreven.

Op vrijdag 4 oktober was ik weer even in klas 6B,* de klas van meneer Grootendorst, die we ook in klas 5B hadden gehad. Dat was exact 40 jaar na dato. In 1973 viel die dag op donderdag.

De Christelijke Opleidingsschool was een heerlijke school, ruim en open, waar het altijd zomer was. En volgens mij is het dat nog steeds. Een school waar je al heel vroeg huiswerk meekreeg en pas om halfvier naar huis mocht om aan dat huiswerk te beginnen. Maar dat was helemaal niet erg. Want alles wat ik er geleerd heb, alle rijtjes van taal en rekenen en aardrijkskunde en wat nog meer, slagbal en overlopertje doen op het plein, hebben me gevormd, gemaakt tot wie ik later geworden ben. De jaren op de Opleidingsschool waren stellig de gelukkigste jaren van m'n leven. Ik bewaar er dierbare herinneringen aan.

* Tegenwoordig zit daar groep 5. Maar dan begin je te tellen vanaf de kleuterschool. Vroeger was dat  de derde klas.

Harenmachine

Hé Zorro, weet je wat Midas maandag vertelde? Dat jij het meest aaibare wezen bent dat er op de wereld bestaat – maar dat wist ik natuurlijk al. En dat kwam, volgens Midas, doordat jij van alle dieren de meeste haren hebt, wel 40 miljoen, waarvan 5 miljoen op je rug en 5 miljoen op je buik. De overige 30 miljoen haren zitten in de bank waarop je altijd ligt, en die krijg je er nooit meer uit, zei die, en dat als je ligt te snorren, te spinnen, dat dat de machine is die je dan hoort die al die haren aanmaakt, steeds maar weer nieuwe haren, de hele tijd door, van binnen naar buiten. Nou weet ik niet hoe het er thuis bij Midas uitziet, maar hij heeft vast niet zo'n handige Furminator.

Midas Dekkers hield afgelopen maandag een lezing in de Katwijkse bibliotheek.

Het filmzaaltje – Lagereschooltijd (2)

Boven in de school hadden we een filmzaaltje, waar eens in de zoveel jaar een zendeling kwam vertellen. Die had dan dia's. Het filmzaaltje was op de derde verdieping. Het was spannend, want het was een andere ruimte dan de klas. Aan weerszijden van het middenpad stonden achter elkaar houten banken, die kraakten en heel veel herrie maakten als je erin ging zitten. Dan bewoog de rugleuning helemaal. Net of ie naar achteren boog, maar dat kon natuurlijk niet, want de leuning was van heel stevig hout, net als de bank waarop je zat. Je kon er met z'n drieën in, in zo'n bank. De banken stonden aan elkaar vast op de vloer. Als het nog niet donker gemaakt was, keek je over het graf, door een groot raam. Je zag een grote vlakte met allemaal witte stenen. Als de zon scheen, schitterden ze in je ogen. Als je van de eerste verdieping kwam, uit de eerste of de tweede klas, zag je dat misschien wel voor het eerst. Klas voor klas ging je de trappen op. Je was dan zo hoog als je nog nooit geweest was, zo hoog dat het was alsof je eroverheen vloog, over het graf. Alsof je in een vliegtuig zat, hoog in het midden voor in de school, met de banken allemaal recht vooruit naar het raam toe gekeerd. De klaslokalen opzij, de klassen 5 aan je linkerhand, en de klassen 6 aan je rechterhand, waren dan de vleugels. Van elke klas waren er twee, het was een grote school... een groot vliegtuig.
Aan het plafond hing aan touwen die over katrolletjes liepen een groot zwart scherm dat scharnierde met het raam. Als het naar beneden ging, was het zwart aan de buitenkant en was het wit aan de binnenkant en konden de dia's met zwarte mensen en de hutjes waarin ze woonden en leeuwen en tijgers vertoond worden en begon de zendeling met zijn verhaal.

Ik ben er nog even opaf gegaan, dat filmzaaltje in m'n ouwe school. Het is nu een computerzaaltje. In mijn herinnering was het natuurlijk veel groter, want ik was nog maar klein, maar dat het zo smal en lang was, dat klopte nog wel. Toch een vliegtuig. Een vliegtuig om in naar Afrika te vliegen.

De ramen hadden ijzeren sponningen. Nu zijn ze van kunststof. Maar de bomen moeten toen veel kleiner zijn geweest, want van het graf, al die witte stenen, blikkerend in de zon, is niks meer te zien.

Aïda

Wat een drama was dat vanavond, met die legerhoofdman en die twee prinsessen.

En iedereen kon het zien, en horen...

... in het circus aan de Amstel.

De opera van Verdi werd uitgevoerd door het koor, orkest en ballet van de Staatsopera van Galati, met Italiaanse solisten. Voor de vertaling was er boventiteling.

Zie ginds komt de stoomboot!

Het zijn barre tijden en het bezoek is omstreden maar ze zijn er toch maar weer en daarna ben je nog uren bezig met je gezicht te wassen. Ga d'r maar aan staan.

Het verhaal van de Tachtigjarige Oorlog – Lagereschooltijd (1)

Ik las Kenau, over die sterke vrouw uit Haarlem in de Tachtigjarige Oorlog, en alles kwam weer boven. Van de platen van Isings. Maar die hadden wij al niet meer. Wij hadden AO-boekjes, in een lange rij op de kast. Voor als je een spreekbeurt moest houden. En als de meester of juffrouw ziek was – wij moesten op school* meneer en mevrouw zeggen –, ging de deur tussen de klassen** open en kwam de hoofdmeester, meneer Sleeboom, daar een verhaal over vertellen, over de Tachtigjarige Oorlog. Over Den Briel en de geuzen. De ketters, de Spanjaarden, Willem van Oranje en 1600 Slag bij Nieuwpoort. Altijd als ik aan de Tachtigjarige Oorlog denk, denk ik aan Sleeboom en de verhalen die hij daarover vertelde.

* Op 3, en ook nog eris op 4 oktober, klopte ik zomaar aan bij mijn oude lagere school, de Christelijke Opleidingsschool te Katwijk aan Zee. Ik dank Blondi van der Woude en Maarten Pronk voor hun gastvrije ontvangst.
** Van iedere klas waren er op de lagere school twee parallelklassen.

Caffè Greco

Goethe kwam hier, en Keats, en nog een andere schrijver, Byron, de componisten Liszt, Wagner en Bizet, en Casanova en 'de waanzinnige koning Ludwig van Beieren', lees ik in de reisgids. Misschien is ook de paus hier al geweest. Naar verluidt gaat hij ook wel eens naar de markt. Dus waarom niet dan ook nog even een kop koffie?

We lezen verder. Toeristen nemen plaats in het pluche, langs 'muren vol portretten van beroemde gasten van het café'. Bediend door obers in jacquet. Wij zoeken onze plek aan de bar, tussen de zakenlieden en andere Italianen die weer gauw verder moeten.

Bron: Olivia Ercoli, Ros Belford & Roberta Mitchell, Rome, vert. door Jaap van Klinken & Jacqueline Toscani, 15e dr. Houten, Van Reemst Uitgeverij, 2005, p. 133. Capitool Reisgidsen.

Uit het raam (2)

En zo klonk dat dan, uit het raam van zijn bibliotheek.

Uit het raam (1)

Niks geen kansel of balkon. Gewoon uit het raam, doet-ie dat, z'n verhaal afsteken. Zoals afgelopen zondag...

Wacht, ik zal 'm nog even verder inzoomen.

Guérande

... stad van het zout... zout van de zee...

Niet op je brood smeren.