'Heel alleen aan het strand, lekker lui in het zand'
(Zo heerlijk rustig – M. Philippe-Gerard / Jean Dréjac / Jean Senn / Wim Sonneveld – 1962)
Heel alleen aan het strand
Lekker lui in het zand
Zo heerlijk rustig
Met je hoed heel gracieus
Op de punt van je neus
Zo heerlijk rustig
Er kwam een bootje over zee
Dat nam al je misère mee
En je ligt heel alleen
Alles is om je heen
Zo heerlijk rustig
Er klinkt een mondharmonica
Die speelt do re mi fa sol la
Tra la li tra la la
Zo heerlijk rustig, ja ja
En een deuntje ontstaat
In dezelfde maat
Zo heerlijk rustig
Heeft een heel eigen taal
En het klinkt allemaal
Zo heerlijk rustig
De man met de mondharmonica
De kinderen met hun pa en ma
En de golven op zee
Deinen rustigjes mee
Zo heerlijk rustig
En in de lucht daar drijven nou
Wat witte wolkjes in het blauw
Niet te gauw, niet te gauw
Maar heerlijk rustig
Ja ja
En heel stil, heel tevree
Zakt de zon in de zee
Zo heerlijk rustig
Zet de lucht en het strand
In een laaiende brand
Zo heerlijk rustig
En plotseling zwijgt de muzikant
De kinderen zitten hand in hand
Maar de zee ruist nog voort
Dat is al wat je hoort
Zo heerlijk rustig
De mensen blijven even staan
Voordat ze weer naar huis toe gaan
En ze zuchten voldaan
'Wat was dat rustig'
Ja ja
Juweeltjes, die teksten van Wim Sonneveld. Wat een geweldige sfeerschets, in simpele bewoordingen. Waarom ontbreekt het vandaag de dag toch aan zulke iconische theatermensen? Zelfs decennia na hun dood weten Toon Hermans en Wim Sonneveld mensen nog te raken - en aan het lachen te brengen. Ik gruw van wat ons tegenwoordig als 'singer-songwriter' wordt opgediend. En conferanciers ? Standup comedians met flauwe grappen, daar moeten we het mee doen. Ach, wat kun je verwachten in een land waarin het onbenullige niveau van DWDD ons dag en dagelijks het creatieve tekortkomen van de natie voorschotelt, waarin de middelmaat tot norm wordt verheven?
BeantwoordenVerwijderenEn dan dat filmpje erbij. Heb je het al gezien, een krant uit 1962, daar begint het mee, met de kop 'Cuba: raketbases gaan weg'. Oktober 1962 dus, het einde van de Cubacrisis. En dan zo'n liedje zingen, terwijl de zomer daarvoor niet zo best was. Dat heb ik allemaal maar weggelaten uit het stukje, want het ging om de foto en het lied en als je dat lied aanklikt, wat een stem! En dan verder dat filmpje, die bootjes op het IJsselmeer, vissers van voor de overbevissing. Met recht de goeie ouwe tijd. En tegenwoordig, helemaal met je eens, alles van een niveau van schreeuwerigheid. De tv kan nog maar nauwelijks aan. Maar gelukkig zijn er nog schrijvers die ons met goede boeken weten te verrassen.
VerwijderenIk had de link naar het filmpje niet opgemerkt. Inderdaad prachtig.
Verwijderen