Waar het gras altijd groener is, van Dolf Jansen en Margriet Jeninga, is een heerlijk kijk- en leesboek. Met hun kinderen Aike en Cian verhuizen ze naar de westkust van Ierland. Of ze er ook echt gaan wonen, is nog de vraag. Voorlopig emigreren ze op proef en is het huis wat ze kopen, in Lauragh, Beara, hun tweede huis. De kinderen gaan er gewoon naar school, bij juf Mary, en de ouders mengen zich onder de overige bevolking: Johnny, van de schapen en de hazewindhonden, Peter en Margaret en hun dochters Yosta en Mayra, van pannenkoekenrestaurant en galerie Strawberry Field, en Darina en Kate, die ze spreken in het Bookshop Café. Verhalen over familie, het Ierse leven, maar ook over wat katholicisme, Engeland en Europa met de Ieren gedaan hebben. Het boek eindigt met een verslag van de beklimming van de berg (eigenlijk meer een heuvel) Hungry, die een ware beproeving blijkt in de mist.
De verhalen zijn afwisselend geschreven door Dolf en Margriet, met tussendoor de kinderen opgevoerd in interviews met de vader, die een Ierse moeder heeft. Vandaar die band met het land. De verhalen van Margriet lezen wel wat prettiger, een tikje ongedwongener dan die van Dolf. Omdat hij schrijft zoals hij praat en je in zijn stukken soms iets te vaak het toontje van de cabaretier erdoorheen hoort, zoals wanneer ze nog voor de beklimming aan de voet van de berg Hungry aankomen: 'Ah, we zijn er. Het weggetje eindigt bij meertje, hek, pad. We gaan, uitroepteken.' Maar dat went, en het blijft een heerlijk boek, vol foto's van het wonderschone landschap en de vriendelijke mensen die er wonen.
Dolf Jansen & Margriet Jeninga, Waar het gras altijd groener is. Ierland, ons tweede moederland, [Amsterdam], Thomas Rap, 2013.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten