De Twin Towers, waar Philippe Petit ooit in het diepste geheim een touw tussen spande om er hoog boven de wereld overheen te lopen. Dat was 27 jaar, 1 maand en 4 dagen voor 9/11.
* Het nummer dat de wereld over ging, was A linea 2, met Guus op het omslag. Het verscheen op 27 juli 1990 in een oplage van 40 exemplaren.
** Je moet goed kijken. Daarom heb ik ook nog een foto toegevoegd waarop het omslag op het bord geplakt is dat aangeeft waar fietsers en voetgangers moeten fietsen en lopen. Met op de achtergrond behalve de Twin Towers ook nog het Woolworth Building.
Ik stond eens, in 1977 als tiener nog, bovenop een van die torens. Daar heb ik een paar mooie dia's gemaakt met m'n Zorki, al vond ik het zelf. Maar toen ik mijn foto's ging uploaden naar Flickr, kon ik het nooit over m'n hart krijgen om die dia's te scannen en te uploaden. Heiligenschennis, denk ik.
BeantwoordenVerwijderenJa, die foto's zijn heilig. Ik heb ze in een mapje zitten bij het stapeltje tijdschriftjes dat ik bewaar. Wat je ziet is eigenlijk de A4-poster bij het tijdschrift dat in A5-formaat was. En als je goed oplet, zie je dat er tussen de verschijningsdatum en het neerzetten/opplakken van die poster nogal wat jaren zitten: 1990-1994. Dat komt denk ik omdat dit de meest sprekende omslag was in al die jaren dat het tijdschrift verscheen en dan ook Guus meteen in New York geweest was. We pakten het professioneel aan, het omslag dan, dat werd nog half met de hand opgemaakt in een grafische studio.
VerwijderenMaar ik had het over die foto's. Ja, dat is moeilijk. Je bent er extra voorzichtig mee, met scannen, bedachtzaam bijna. Maar die gebouwen, die lucht eromheen, vind ik echt mooi, het is echt een eerbetoon aan wat er was. Je ziet ook dat het niet digitaal is. Het is de blauwe lucht van mei, maar op die dag in september was de lucht bijna net zo, misschien nog blauwer.
En dat blogje zelf, dat vloeide zo m'n pen uit, alsof ik gedwongen werd het op te schrijven. Ik denk dat toen ik het opschreef, een paar maanden terug, ik toen net die reportage van Philippe Petit gezien had, ergens heel laat 's avonds, daarna plopten de foto's in m'n hoofd, daarna de gedachte van dat er in de tijd dat m'n vrienden daar waren en de koorddanser er z'n toeren uithaalde nog helemaal geen angst bestond, geen tijd als na 11 september. Alsof de hele geschiedenis naar en van die ene datum toe- en wegvloeit. Een eind en een begin.
Er staat in mijn boekenkast ook nog een Capitoolgids over New York van voor die datum. Nog met de Twin Towers op het omslag. Ook zo onwezenlijk.
Ik kan mij die documentair herinneren, hoewel ik niet meer weet wanneer ik die heb gezien. Moet wel voor 9/11 zijn geweest.
VerwijderenIk kan mij nog goed de opgewonden stemmen herinneren van de Amerikanen die tegenover ons een kantoorunit huurden. Zij vertelden wat ze net hadden doorgekregen uit de VS, en ik zocht online CNN op. Daarna ging ik naar huis, omdat van werken toch niets meer kwam. Toen ik thuis kwam zag ik de tweede toren instorten. En ik weet wat ik dacht. 'Dit wordt oorlog.'
Ik was op het werk en daar was geen tv, alleen radio en een telefoon. Geen beelden, alleen die opeenvolgende gebeurtenissen via de radio en informatie via de telefoon van mensen die voor de tv zaten en niet geloofden wat ze zagen.
Verwijderen