We waren weer even terug in het paradijs, kijken hoe Huize Zeezicht erbij ligt.
De zee, het strand, de huizen, de grote losse huizen. Als in die film van Jacques Tati: Les vacances de Monsieur Hulot. De zeilschool. Alles nog precies hetzelfde. Dezelfde foto van toen met een andere camera genomen. Met toch een verschil. Het witgeverfde stenen hek van voor de oorlog is vervangen door een houten.
Zijn er nog meer verschillen? Ja. We zijn een huisje – zo noemen we ons appartement – opgeschoven. Als we over de schutting kijken, zien we dat er andere mensen in ons huisje zitten. Daarmee bedoelen we dus ons oude huisje. Ons nieuwe huisje is groter, weten wij, omdat we ons oude huisje kennen. En we hoeven niet meer de bank uit te klappen om te kunnen slapen. Want in ons nieuwe huisje hebben we een echt bed, met een harde matras. Die bank is aan één kant doorgezakt, weten we. Daar rolde je 's ochtends altijd gebroken, maar gelukkig dat de nacht weer voorbij was, vanaf.
Daar waar de auto stopt. Dat is mooi gezegd. En soms, heel soms, kan een stad ook een paradijs zijn, als je maar niet dat geijkte riedeltje afloopt, wat elke toerist afloopt. Zo kan Parijs een paradijs zijn als je gewoon lekker in een park gaat zitten, of Barcelona op een van die toevallige pleintjes in een gewone wijk.
BeantwoordenVerwijderen