Zure worst

Ik heb dat nooit begrepen, hoe leverworst bij een visfabriek terecht kon komen. Leverworst in het zuur. Hoe verzin je het? Dat ze ergens in de jaren zestig of zeventig dachten van: we doen nou al die haringen wel in het zuur, we hebben nog een tonnetje azijn over, kom, laten we eens kijken wat er nog meer in kan.

Die zomer dat ik met mijn neef bij Arie Ouwehand werkte (zie Het petje van Arie Ouwehand), zag ik ze voor het eerst.  De potten kwamen van elders, waren ergens anders al met leverworst gevuld, en met azijn. Wij moesten er alleen de etiketten nog op plakken, met zo'n etiketteermachine. De potten gingen dan over de lopende band en kwamen langs die machine. Soms zat zo'n pot niet helemaal goed dicht of sprong de deksel er om een andere onduidelijke reden af. We vielen er dan massaal op aan, op de plakken worst. Heerlijk was dat, zo 's ochtends vroeg op je nuchtere maag. Al was het natuurlijk veel lekkerder om een makreel op te peuzelen op dat tijdstip, bevrijd uit zijn wel of niet opzettelijk lek geraakte plastic verpakking.

Hier zag je ze niet zo veel, die potten leverworst. Er waren een paar winkels die ze verkochten. Ik denk dat ze naar andere landen gingen, naar Duitsland, waar ze ook haring ingemaakt in olie eten. Het blijft een beetje een raadsel. Iets waarvan je denkt dat het niet kan, of dat het allang niet meer bestaat. Een beetje gek ook, leverworst in een pot bestemd voor zure haring.
Tot ik vanmiddag een supermarkt binnenstapte, eentje die ik niet zo vaak bezoek, en ergens tussen de vleeswaren en de kaas een pot tegenkwam. Ik heb hem thuis pas opengemaakt. De smaak was nog precies hetzelfde als toen. Na twee plakken heb ik de pot weggegeven.