Er is altijd de zee die je naar buiten lokt. Een tijdje geleden stond ik hier nog te schilderen, op precies deze zelfde plek.
De zee, het strand. Wie weet wat dat is, wordt door geen boek of puzzel in huis gehouden. Het doet me denken aan de lange, warme tentamenweken in mei en juni, met iedere dag een of twee tentamens. En maar over die boeken gebogen zitten. Maar dan, aan het einde van zo'n dag de belofte... van het strand, de zee, met het oneindige blauw daaromheen. Een uurtje je hoofd leegmaken, om het diezelfde avond en de dag daarop weer te mogen vullen. En het gekke is, het ging alleen maar goed juist omdat de zon scheen en het zo heel, heel warm was, te warm om te leren, zou je bijna zeggen. Want zou het regenen op een tentamendag, dan bleef er van die belofte maar weinig over. En wat moest er van je tentamen terechtkomen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten