In vreemde krijgsdienst

Na de klap was daar mijn finest moment! Op de foto met de Master Gunner van de Mills Mount Battery en de zojuist leeggeschoten huls.

Iedere dag om 13.00 uur (1 pm) precies, behalve op zondag en op Goede Vrijdag en Eerste Kerstdag, klinkt vanaf de kantelen van Edinburgh Castle de One o'clock Gun. Terzelfdertijd valt er langs een mast boven op de toren van Nelson Monument op Calton Hill een tevoren opgehesen time ball naar beneden. Vroeger zetten de zeelui op de Firth of Forth bij het waarnemen van knal of bal hun klokken gelijk.

Oorspronkelijk werd er geschoten met een zware 64-ponder. Vandaag de dag wordt gebruik gemaakt van een 105 mm veldkanon. Zie verder edinburghcastle.gov.uk.

Filmpje dat mijn stiefdochter van het gebeuren maakte, met vriendin, kleindochter, schoonzoon en schrijver dezes al sprekende opgevoerd. We schrijven 15 oktober 2011.

Garnaaltje pellen – Wat ik mis (6)

Eerste Kerstdag. Wat doe je op zo'n dag? Even een garnaaltje pellen. Een kilo wel te verstaan. En terwijl je maar voortgaat, met na een uurtje toch wel wat pijn in rug en schouders, want het is met zo'n berg voor je neus toch wel belangrijk om door te gaan en de garnalen moeten koel blijven en tussendoor iets anders doen met kans op besmetting is uit den boze, droom je weg naar de tijd dat er aan het einde van de zomer een karretje het strand op kwam met een hoge zwarte ketel. Onder de ketel een vuur. In de ketel vers gevangen garnalen, zo uit zee in het hete zeewater. Mensen met emmertjes en pannen, alles waar wat in kon, geduldig in de rij. En dan naar huis, na zo'n lange, warme dag op strand, met z'n allen om de tafel, pellen, met het hele gezin.

Kleed

Zorro heeft een kleed. Nu is hij de koning te rijk. Hij heeft nog wat dagen gewacht met erop te gaan. Maar nu durft hij, alleen als ik er ook op ga. Voorzichtig. Liever verschanst hij zich in zijn privéverblijven langszij. Verschillende dozen en een vachtje om op te melken. In de dozen allerhande speeltjes, door de jaren heen verzameld: balletjes in verschillende kleuren, proppen papier, uitgedroogde sinaasappelschillen – kun je lekker tegenaan slaan –, een oude tandenborstel, een verdroogde spruit. Op het vachtje diep verstopt een kastanje. De mooiste verzameling die ik ken, die van Zorro. De ziel van Zorro.

Hij zit er graag op de uitkijk, in die dozen, in een van de vele skyboxen die hij beheert, om over het veld uit te kijken, een veld van wol. En waag het niet als muis om het veld over te steken.

Als Beer dat eens wist, dat je zo'n mooi kleed hebt, Zorro... Hoe zou die het gevonden hebben? Languit. Languit zou hij erop zijn gaan liggen, met zijn lange lichaam, armpjes over elkaar. Handje-handje zouden jullie doen, op jullie kleed, de poten in de lucht tegen elkaar, langdurig high-fiven, en dan, als het lang genoeg geduurd had, die handjes in de lucht, gingen jullie vechten, spelen, en waren er overal plukken haar. Beer ziet jou wel, kleine Zorro, maar jij hem niet. Kijk, daar heel hoog achter de wolken, kijkt hij naar beneden, uit de kattenhemel. Kijk, daar! Hij zit zich te vervelen. Want liever had hij met je gespeeld, op je mooie nieuwe kleed.

Tak

Zo, thuis ook een tak.

Lunchen bij De Bonte Kraai

Nog een cadeau dat ik voor mijn verjaardag kreeg, was lunchen bij De Bonte Kraai, dat intieme tentje op het Andreasplein met uitzicht op de Oude Kerk. Het vroegere Huize Onrust, waar je als kind maar snel voorbij liep, vanwege dat woord 'onrust'. Misschien dat het met de zee te maken had, die hier voor de deur, zo heel dichtbij, nogal kon brullen, of met de wind, die om het huis vrij spel had.

Het vroegere galerietje dat Huize Onrust was, is omgetoverd tot een waar culinair paleisje. Jan en Trijntje Kraaijenoord maken er de heerlijkste gerechten. Alles reuze verantwoord, want biologisch-dynamisch. Een hele mond vol voor eigenlijk gewoon eten van vroeger, eten dat we door alle schaalvergroting in de voedselindustrie zijn kwijtgeraakt en vergeten. Eten uit grootmoeders tijd, toen de koeien, varkens en kippen nog naar buiten mochten in de frisse lucht, toen de vissen in de zee nog de kans kregen om te groeien en voor nakomelingen te zorgen, toen groenten en fruit nog door het licht van de zon op smaak gebracht werden, met alleen een beetje water.

Bij De Bonte Kraai kun je nog proeven hoe het ook al weer was. Biologisch-dynamisch, maar wel gezellig. De gezelligheid van een huiskamer, een huiskamer aan zee. Die zee, dat voel je aan alles. Aan het schelpentableau dat aan de wand hangt, aan het kleurgebruik door het hele restaurant heen, alles even helder, net als het licht dat knispert door de ramen. En dan ook nog dat uitzicht, op het witte kerkje. Kan het mooier? Wij werden in de watten gelegd met een heerlijke biologische wijn en een broodje makreelrillette, waarvan, zo vermeldt de menukaart, het recept geheim blijft. Geeft niks. De hele middag heb ik er nog van kunnen nagenieten, van de geheime smaak van die makreel.

Meer lekkers op debontekraai.nl.

Corenwijn

Een ander cadeau dat ik voor mijn verjaardag gekregen heb, is Corenwijn, van de Erven Lucas Bols. Dat brengt me in de sfeer van een pers op tafel en dikke sigaren met dito wolken rook. Corenwijn, met een c geschreven, om het nog ouder en authentieker te laten lijken. Een fles met toeters en bellen: een Oudhollandsche stenen kruik met een lint eraan. Verzegeld. Ook dat nog. Vandaar dat lint natuurlijk. Een fles met een hoog Peter Stuyvesantgevoel. Je ziet haar staan in de vertrekhal van Schiphol, met een bord Oudhollandsche belegen kaas ernaast, en op de achtergrond een foto van Madurodam, of de Keukenhof.
Corenwijn, ik moet me er nog even toe zetten, maar de rookwolken hou ik ver van mij.

Boek

Voor mijn verjaardag kreeg ik een boek. Dat krijg je natuurlijk wel vaker, een boek voor je verjaardag, maar dit is een bijzonder boek. Het is een 'antiboek'. Wreck this journal heet het. Het is de Nederlandse editie en de ondertitel luidt: Creëren is vernietigen. Het is geschreven, ik zou liever zeggen 'bedacht' door Keri Smith en je moet er dingen mee doen die je nooit met een boek zou willen doen. Dat is de uitdaging. En dat is goed voor je. Het helpt je je grenzen te verleggen en barrières te doorbreken. Achterin het boek staat met grote letters: 'Als je jezelf uitdaagt en uit je vastgeroeste patronen breekt, vergroot je je wereld. En daar word je gelukkig van.'
Met het aannemen van dit boek heb ik de opdracht aanvaard alle opdrachten in het boek ten uitvoer te brengen. Ik mag die opdrachten gelukkig nog wel in mijn eigen volgorde uitvoeren. Ellen, van wie ik het boek gekregen heb, heeft me al voorspeld dat het boek er aan het eind, als alle opdrachten vervuld zijn, niet meer uitziet en dat het dan twee keer zo dik is... door alle dingen die je erin moet plakken bijvoorbeeld: herfstbladeren, kauwgom, voedselresten en andere viezigheid.

Ik ben alvast maar begonnen. Nog rustig...

Eerst moest ik de rug knakken. En op een volgende bladzijde moest ik mijn voeten vegen, op die betreffende bladzijde van het boek dus. Ergens anders werd me gevraagd gaten in een bladzijde te maken of er koffie op morsen. En gisteren heb ik mijn vieze vingers van het eten klaarmaken in het boek af moeten vegen. We aten bietjes. Ik schijn er ook nog mee naar bed te moeten, met het boek, en mee onder de douche! Nooit gedacht dat een boek zo veel mogelijkheden in zich had. En soms vraagt het me gelukkig heel onschuldige dingen, zoals een vliegtuigje te vouwen van een bladzijde.

Vijftig

Amsterdam. De vlag hangt uit als je het station uit komt. Het is feest!

Eerst naar de Stadsschouwburg, voor koffie met gebak...

... dan naar Wildschut, voor een hapje en een drankje...

... en dan, terwijl we ons onderweg nog even vergapen aan de etalage van bakker Arnold Cornelis in de Van Baerlestraat, op weg naar...

... het Concertgebouw, voor The Planets, van Gustav Holst!

Het hoort er allemaal bij, als je vijftig wordt.

Holst componeerde The Planets in 1914, aan de vooravond van de Eerste Wereldoorlog. Deze astrologische cyclus bestaat uit zeven delen: Mars, Venus, Mercurius, Jupiter, Saturnus, Uranus en Neptunus. Van de negen planeten ontbreken de aarde en Pluto, de laatste omdat deze zogenaamde dwergplaneet pas in 1930 ontdekt werd. De suite werd geschreven voor een zeer groot orkest en een onzichtbaar koor.

De melodie uit het deel Jupiter kennen we ook van de hymne I vow to thee, my country. De tekst is een gedicht van Sir Cecil Spring-Rice, waarvoor Holst de melodie in 1921 bewerkte. Het is een melodie die je maar moeilijk uit je hoofd krijgt. Zo mooi. Altijd gespeeld bij speciale gelegenheden. Zoals op de Royal Edinburgh Tattoo, waar ik het hoorde in 2010. En nu weer, plotseling, zonder dat ik het vermoedde, verstopt in het muziekstuk. Echt een verrassing.

Het Koninklijk Concertgebouworkest stond onder leiding van James Judd, jongstleden maandag nog overgevlogen uit Florida. Hij verving een zieke Mariss Jansons.

Wat ik mis (5)

Het oude politiebureau in de Tramstraat, door Katwijkers altijd in één adem genoemd met het gast- en weeshuis in de Voorstraat. Het supertrio van architect H.J. Jesse.

Ik heb er helaas geen digitale foto van. Die bestond nog niet in die tijd. Zo'n foto is niet meer te maken ook, ook al zouden we dat maar al te graag willen. Met een beetje geluk hadden we van deze gebouwen wel vele prachtige foto's kunnen hebben, van de buitenkant en van de binnenkant, hadden de gebouwen nog bestaan en hadden we erin rond kunnen wandelen, genietend van de nieuwe bestemming die eraan gegeven zou zijn.

Juweeltjes van bouwkunst. Toparchitectuur. Een leek kan dat zien. In 1976 gingen het weeshuis en het gasthuis tegen de vlakte, ondanks een handtekeningenactie door de bevolking, die ertegen was. Niemand die het wilde. Maar de regenten die over deze panden de scepter zwaaiden, waren onvermurwbaar. Lelijke en fantasieloze nieuwbouw kwam ervoor in de plaats. In 1981 volgde de afbraak van het pand in de Tramstraat. Ook dat wilde de bevolking niet. Maar weer werd er niet geluisterd. Hoeveel boter kunnen politici op hun hoofd hebben? De mooiste panden van het dorp, ten prooi gevallen aan Katwijkse sloopzucht. De herinnering eraan zal nooit vervagen.

Valt er nog wat aan te doen? Twee suggesties:

1. Te denken valt aan wederopbouw. Wat er niet hoort (het ongehoorde) slopen en de oorspronkelijke gebouwen weer opbouwen. De bouwtekeningen bestaan nog. Prachtig project voor projectontwikkelaars trouwens.

2. Helemaal in de sfeer van de excuuspolitiek van deze tijd past het om een plaquette te plaatsen waarop de schanddaden uit 1976 en 1981 gememoreerd worden. Een goede plek daarvoor is het pleintje voor de supermarkt die nu op de plaats van het oude politiebureau gekomen is.

Het tweede plan is gemakkelijk te verwezenlijken. In deze tijd van geldgebrek moet het in ieder geval mogelijk zijn om een gedenkplaat te bekostigen. Het eerste plan zal iets kostbaarder zijn, maar het bedrag dat ermee gemoeid is, zal nog geen fractie zijn van de kosten van de aanleg van, laten we eens een dwarsstraat noemen, een zeejachthaven bijvoorbeeld. Van het geld dat nog over is van de verspilde zeejachthavenplannenmakerij kan alvast een haalbaarheidsstudie worden uitgevoerd. Aan de slag!