Rosslyn Chapel (2)

We waren weer even in Rosslyn Chapel. Bij schitterend mooi weer, op een zondag in oktober. De kerk ging net uit. Binnen op een zijbank troffen we een lieve kat, die de hele dienst had meegemaakt en nu heerlijk lag bij te komen in de verwarmde ruimte. Buiten liepen wichelroedelopers. Je beleeft nog eens wat, in het land van de heksen, de draken, de trollen en de eenhoorns.
We mochten ze ook zelf even vasthouden, de L-vormige metalen pennen. En het was waar. Het was waarachtig geen sprookje wat de wichelroedelopers ons vertelden. Ik heb dat zelf kunnen waarnemen.
Liep je van zuid naar noord langs de hoofdingang van de kapel, dan sloegen de pennen, die eerst nog duidelijk noordwaarts waren gericht, opeens uit naar het westen en oosten. Ze draaiden zich in je handen, zonder dat je die handen bewoog, of zonder dat je er op een andere manier invloed op uitoefende. Liep je verder en kwam je voorbij de deur, dan richtten de pennen zich weer naar het noorden. De beweging die de pennen maakten, werd veroorzaakt door magnetische velden, door energiebanen.

In 1921 ontdekte de Britse amateur-archeoloog Alfred Watkins dat oude kerken en andere plaatsen van historisch belang, zoals menhirs, steencirkels, grafheuvels, heilige bomen en kloosters, in rechte lijnen met elkaar verbonden waren. De lijnen bestonden uit voetpaden. Sommige van deze paden, die gezien kunnen worden als de eerste, prehistorische handelsroutes, dateren van 7.000 tot 6.000 voor Christus. Watkins noemde de lijnen ley-lines, omdat in de plaatsnamen die door de lijnen verbonden werden, vaak het begrip of woorddeel 'leah' voorkwam. Een leah, of ley, is een plek in de luwte, een plek die bescherming biedt, letterlijk een beemd, een weide, of een open plek in het bos.

De theorie van de ley-lines is uiterst omstreden, maar wat de geleerden er ook van vinden, onze middag kon in ieder geval niet meer stuk. Weer konden we een verhaal toevoegen aan alle verhalen en mysteries die er al over het kerkje bestaan. Ook hier, bij Rosslyn Chapel, liep zo'n ley-line, van oost naar west, dwars door het altaar en het hoofdgangpad en de hoofdingang en dan door over de Pentland Hills, over een pad van misschien wel duizenden jaren oud. Dat had de wichelroede overduidelijk aangetoond. Echt een 'duivels' instrument!