Regen (1)

Maar het kan ook regenen tijdens de vakantie. Dat je dagen in je huisje naar buiten zit te kijken. Naar het wonderlijke schouwspel van de waterdruppels die vlak na elkaar naar beneden vallen, geheel overeenkomstig de wet van de zwaartekracht. En dat het zo lang duurt dat je soms begint te denken dat het al lichter wordt, maar dat dat niet zo is, en alleen maar zo lijkt, want het blijft maar doorgaan, met regenen.
Wat doe je dan? Je leest een boek, je doet eens een spelletje, je kijkt naar de weerberichten op de televisie, of daar verandering in te bespeuren valt. Vooruit, je zet de deur nog maar eens op een kier, want het is toch zomer, voor een beetje frisse lucht in de bedompte omgeving waarin je vertoeft. En ondertussen blijft er de drang om naar buiten te gaan. Je bent tenslotte op vakantie.
Op een gegeven moment kom je op een punt dat je bedenkt dat er niets anders op zit dan dan toch maar naar buiten te gaan. Je trekt je regenpak aan en zet je paraplu op. Een wandeling dan maar. Maar het strand, met het zand, is nat. Dan het bos, of nog beter, een dorpje in de regen. Niemand op straat, de lampen aan, in de huizen, in de winkels, in de cafés. Aah, lekker, een bak koffie, een biertje, een borrel, wat te eten. Een krantje wellicht. Even in een andere omgeving. Gezellig, al die druipende jassen om je heen en, en dat is bijna standaard, om het plaatje compleet te maken, ergens tussen de tafels en stoelen een grote, natte hond, die toch uitgelaten moest worden, lang en breed uitgespreid over de tegelvloer, als een reusachtige dweil. Je kan er niet omheen. Pontificaal. De lucht van de vochtige vacht die ligt uit te dampen. Nattigheid, vettigheid..., gezelligheid, als je erop terugkijkt. De druilerigheid van een vissersplaatsje in Bretagne. Je vergeet dat nooit meer. Badplaatsenweer. Natuurlijk, de zon maakt alles duizendmaal mooier en prachtiger, maar dit vergeet je nooit.
Ik ken mensen die niet zo lang geleden met de computer de zonnigste plek in Europa hadden uitgekozen voor een vakantie. Ze hebben alle weken binnen gezeten. Die plek was op Sicilië.

Regen, natuurlijk, de wereld vergaat er niet door, maar voor een vakantie reken je er niet op, wil je er niet van weten, bestaat het niet. Regen op je vakantie, je wil er niet van weten, maar soms lijkt het er toch tijdelijk (voor deze ene keer dan) bij te moeten horen, wordt wat je meemaakt er alleen maar beter van, zoals tijdens de beklimming van de Devil's Staircase, onderdeel van de West Highland Way. Die 'duivelse trap' van slingerende paadjes om rotsblokken heen, bepaald geen kleinigheid, al moeten we het niet overdrijven, wordt alleen maar mooier, geduchter, als het blijft plenzen. De waterstroompjes, de waterstromen om je heen, die niet meer weten waar ze hun weg moeten zoeken, zo veel water hebben ze te verstouwen. Dramatische beelden. Maar de voldoening als je zo'n klim achter de rug hebt.