Erica

Politici, je wordt er niet blij van. Van hoe ze met hun kiezers omgaan en met de wereld om hen heen. Goed rentmeesterschap, wat betekende dat ook al weer?

Gisteren zag ik een volksvertegenwoordiger van vroeger, van een zeldzaam geworden soort. We kennen haar als een uitbundig type, soms wat al te uitbundig. Maar misschien is die uitbundigheid nou juist haar kwaliteit, heeft zij daarom het hart op de tong en is ze anders dan de rest. Ik heb het over de Olympisch zwemkampioen en sinoloog Erica Terpstra. Ze was te gast in het programma Sterren op het doek, gepresenteerd door Hanneke Groenteman. Erica werd in het programma geportretteerd door drie kunstenaars. Alle drie maken ze een ander schilderij en als ze daarmee klaar zijn, mag de gast er een uitkiezen en mee naar huis nemen. De andere twee schilderijen worden geveild voor een goed doel. Prima programmaformule, lijkt mij. Erica koos uiteindelijk voor een portret gemaakt door Annelies Hoek.

Door het programma heen, tussen de shots van de schilderende schilders door, zijn er ook de gesprekken met de gast. Op de vraag van Hanneke Groenteman, wat zij van deze tijd vindt, antwoordt Erica Terpstra onder andere: 'Je moet het jammer vinden dat onze samenleving zo verruwt. Want verruwing is altijd een gebrek aan respect.' Zij voelt zich niet meer thuis in de politiek, vanwege dat gebrek aan respect. En op de vraag wat zij haar kleinkinderen wil meegeven, geeft zij, na een kleine denkpauze, als antwoord: 'Twee dingen, maar dat zijn de dingen die ik ook thuis heb geleerd: woekeren met je talenten en als je gelukkig ben, probeer dat vandaag nog over te dragen aan een ander.' Erica heeft dat geleerd toen ze een jaar of acht was, van haar vader. 'Daar kan je wat mee,' vervolgt ze, 'daar kan je wat mee, door het idee te hebben dat je een ander wat geeft.'