Muntje

Leuk, zo'n sleutelhanger van Peugeot, met zo'n schijfje met het merk van de auto erop. Je kunt het ronddraaien, dat schijfje. Iedere keer als je je sleutelbos uit je zak haalt, kijkt de leeuw een andere kant op. Nooit zit zijn kop precies onder de ring van de sleutelhanger, nooit staat hij eens keurig rechtop. Waarom hebben ze dat ding niet uit één stuk gemaakt?
Je kunt er lekker mee spelen, als je je verveelt, of als je ergens moet wachten, of als je in de zon zit op een bankje, lekker draaien aan de leeuw. Zoals Zuid-Europeanen een kralenketting door hun handen laten gaan, meestal taxichauffeurs die wachten op een klant, of oude mannen die op een stoel voor hun huis zitten, en voor elke verschoven kraal een weesgegroetje bidden.
Spelen... tot gebeurt wat nog nooit is gebeurd: de sleutelbos valt op de grond en het schijfje ligt eruit. Dat heb je ervan als de boel niet vastzit. Maar dan, net als je denkt de sleutelhanger te moeten repareren, ontdek je dat er heel vernuftig een magneetje in zit, om het schijfje op zijn plaats te houden. Na jaren, heel veel lange jaren, kom je erachter dat het schijfje bedoeld is als muntje voor het karretje van de supermarkt. Met de afmeting van een 50-eurocentstuk, staat er heel subtiel in de binnenrand, waar je het o zo gemakkelijk uit wipt, ontdek je ook nog. Wat een uitvinding, maar niemand die je erop wijst, tot het kwartje valt.

Gek woord wel, als je erover nadenkt, sleutelhanger. Dat hangt daar maar te hangen, aan die sleutels.