Dat was nog wat, die lijn. Die lijn trekken. Een kaart die je helemaal uit Engeland hebt laten komen, om daar zomaar met een rode stift op te gaan zitten stiften, zoals ik in een vorig bericht nog schreef. Wat als de inkt uitliep of erger, je hand uitschoot, dan kon je dat nooit meer herstellen, en moest er weer een hele nieuwe kaart uit Engeland komen, met alle rompslomp die dat gaf, van inreisbeperkingen bij de douane en zo meer. Maar we hadden nog een potlood, een rood potlood, van toen we waren wezen stemmen, de la lag er zo onderdehand vol mee, van alle democratische verkiezingen die we achter de rug hadden, in het schoolgebouw dichtbij, en de laatste jaren de gymzaal naast de school. Verkiezingen die steeds grimmiger werden en eindigden in Zwarte Woensdag 22 november. Ook dit potlood had toen zijn werk gedaan, zijn burgerplicht. Het had een rondje rood gemaakt. Een mooi rood rondje was het geworden. En daarna mocht het mee naar huis. Je kon er trots op zijn. Het was niet bezoedeld geraakt. Zoals alle potloden in de la dat niet waren. Het had geen rondje rood gemaakt voor een haatprediker, of een van zijn vele meelopers, binnen en buiten de partij, een haatprediker die ons als belastingbetaler al miljoenen had gekost, en nog kostte en ging kosten, en die de hele cultuur en alles wat daarbij hoorde om zeep zou helpen. Een haatprediker die vond dat hij alles maar tegen iedereen kon zeggen. Maar andersom kon dat niet. Dan was het een en al zelfbeklag. Dit potlood bleef daar verre van. Het was niet bezoedeld, niet misbruikt, het had goed werk geleverd, gekozen voor een open samenleving, waarin iedereen, niemand uitgezonderd, in vrede met elkaar kon leven én wandelen! Als we zo'n 'stempotlood' nou eens zouden omdopen in 'bestemmingspotlood', en daarmee een nieuwe functie gaven. Dan mocht je daarmee, als er een rondje mee gezet was, ook een lijn trekken, dunkt me. En de bestemming was dan het kustpad, het South West Coast Path.
Huize Zeezicht
Als het lente is, lees ik een krant op een terras en drink een latte uit een glas. Of om het even een boek met een cappuccino of een dubbele espresso. Maar dat kan ook als het zomer is. 's Winters ga je binnen zitten.
vrijdag 3 mei 2024
vrijdag 26 april 2024
Honfleur – die andere muurreclame
Een echt Frans merk, zou je denken, met die Franse reclameplaat en de strooien hoedjes die de schilders daarop ophebben. En ook de merknaam zelf klinkt helemaal Frans. Toch is Ripolin van oorsprong een Nederlands merk. Op de Franse Wikipedia-pagina lees ik – met behulp van Google Translate – dat een Nederlandse scheikundige van Pruisische afkomst, Carl Julius Ferdinand Riep (1835-1898), in 1887 een proces uitvond om vernissen op olieverfbasis te maken die snel droogden en die hij de naam 'Riepolin' gaf. Hij werkte voor de NV Nederlandsche Stoomverffabriek in Haarlem. Na drie jaar werd de fabricage van de vernis overgenomen door koopman en financier Otto Wilhelm G. Briegleb, die zich met Riep en zijn zoon Fritz Johannes Wilhelm Julius Riep (1867-1957) in Amsterdam vestigde. Vervolgens opende Briegleb een fabriek in Hilversum, die hij aanzienlijk kon uitbreiden door samen te werken met andere verfproducenten in Europa, voornamelijk in Londen en Parijs. De fabriek in Hilversum produceerde in 1901 bijna 450 liter verf per dag.
Niek van der Plas, Haven van Honfleur. Olieverf op paneel, 30 x 50 cm. |
vrijdag 19 april 2024
Honfleur – een boekje dateren, of hoe een reclame voor zout je alvast een beetje op weg helpt
Het is een oud boekje, een reisgids met wat er allemaal te zien is aan cultuurgoed. Het staat in de Leidse universiteitsbibliotheek en het is onbekend in welk jaar het is uitgegeven. In de catalogus staat '19..'. Wie het weet mag het zeggen.
De foto van de visafslag bestaat ook als ansichtkaart. Die is iets scherper dan de foto in het boekje. Op het gebouw zijn muurreclames aangebracht. Naast een nogal vage reclame met drie zich herhalende figuren zien we er een met letters.
Als je de foto een beetje vergroot zie je dat er Cerebo staat. De mast van het schip dat ervoor in de haven ligt, gaat door de laatste letter, want als je het woord googelt kom je uit bij de merknaam Cérébos. De kleinere woorden die erboven staan heb je dan ook meteen te pakken: Sel de table. Tafelzout van Cérébos.
Het merk bestaat nog steeds en depuis 1902, sinds 1902, zoals je op de moderne etiketten en op hun website leest.
Waarmee het raadsel van wanneer het boekje is uitgegeven alvast een beetje is opgelost. Het moet van 1902 zijn of daarna. Daarmee kunnen de gegevens in de catalogus worden aangevuld.
vrijdag 12 april 2024
Het haventje van Honfleur
Niek van der Plas, Haven van Honfleur. Olieverf op paneel, 30 x 50 cm. |
De pakhuizen aan de kade, smal en hoog, in tinten grijs en beige, de boten met hun witte en roodbruine zeilen, weerspiegeld in het water, een schip dat opvalt door zijn rood-wit-rode boeg, voor het gebouw van de visafslag, dat eruit springt door de zon op het gele pannendak. Het haventje van Honfleur. In een Frankrijk dat niet meer bestaat. Het Frankrijk van de muurreclames, van DUBONNET en BYRRH en MICHELIN. Waar op de kade een bar-tabac geweest zal zijn. Met pakjes Galoises, hoog opgetast achter de toog, zonder filter. Waar je onder de luifels, in rood, geel en blauw, daar links vooraan, een bol glaasje witte wijn kon bestellen, aangelengd met limonade – grenadine –, dan werd het rood,* bij wijze van aperitief – zou het nog bestaan? Doen ze dat nog, de Fransen, voor het avondeten? Of als het warm is, tussen de middag, aan een tafeltje, een Ricard, aangelengd met water. Dit moet zo'n zomerse dag geweest zijn, de bomen vol in 't blad, een paar wolkjes rustig aangedreven vanuit zee, maar verder helemaal zonder wind. Zoel. De perfecte dag voor de perfecte compositie, met links die slanke torenspits** boven de huizen, subtiel maar wel belangrijk, de daken aflopend naar rechts, als in een golf, nog even omhoog, bij dat hoge gebouw naast de visafslag, en dan naar achteren, voor nog meer dieptewerking. En overal tussendoor, mensen.
De Haven van Honfleur is een echte Niek van der Plas. Ga naar zijn website voor nog meer moois.
dinsdag 2 april 2024
De kaart – South West Coast Path (45)
Een kaart waarop je kan bijhouden wat je gelopen hebt. In oktober bestelden we hem bij de South West Coast Path Association. Na enig oponthoud bij de douane – omdat er nog even inklaringskosten betaald moesten worden* – arriveerde hij in een stevige koker, netjes opgerold. Alle tijd daarna, die hele lange winter met veel regen, lag de plaat zo'n beetje half uitgerold op tafel. Tot we bedacht hadden hoe we er een lijst omheen zouden maken.
Het leek zo makkelijk, een poster van 59,4 x 84 centimeter, A1, de grootte van een uitgevouwen krant van vroeger. In dat formaat zijn er genoeg kant-en-klare lijsten te vinden. Er was alleen één probleem: de teksten bij de foto's onder aan de poster die op ongeveer twee millimeter van de rand staan. Een lijst heeft ongeveer een halve centimeter overslag, om het glas erin te houden (en alles wat daarachter zit). Binnen die halve centimeter zouden de teksten wegvallen. De oplossing was misschien een randloze lijst, een contradictio in terminis voor een glasplaat met van die ijzertjes. Een beetje armoedig wel. Daar hadden we die plaat niet helemaal voor uit Engeland laten komen. We konden ook een lijstenmaker een lijst laten maken met wat meer ruimte langs de rand, maar dat konden we natuurlijk ook zelf. En zo geschiedde. Het vergde het nog wel enig denkwerk, maar algauw werden er latjes bij de bouwmarkt gehaald, zaagden we ze in verstek, om ze vervolgens op een speciale, bijna geheime manier, met elkaar te verbinden. Want het moest allemaal wel een beetje smal blijven, bij zo'n moderne plaat, en op de hoeken mocht het niet zomaar loslaten.
De lijst is nu bijna klaar. Alleen nog verven in de kleur warm eiken van Rambo – bomschuitjesverf, de kleur waarmee m'n opa z'n bootjes schilderde. En dan nog een uv-werende plexiglasplaat ervoor. En... dat zouden we bijna vergeten, waar alles uiteindelijk om te doen was: het inkleuren van de wandelroute, voor zover gelopen. De rode stift ligt klaar, dat wordt nog een precisiewerkje. Er is daarover nog uitgebreid advies ingewonnen bij een bekende illustrator in Katwijk. Ja, we moeten een beetje opschieten. Want de lezing dient zich weldra aan. Dan moet-ie mee.
* Blijkbaar bestaat er verschil tussen papier dat plat in een envelop zit, en waarover geen inklaringskosten betaald hoeven te worden, en papier dat opgerold in een koker zit en dus volume heeft.
zondag 17 maart 2024
Oerbos – South West Coast Path (44)
Het oerbos bij Porlock Weir. |
Op de kliffen bij Minehead, waar het South West Coast Path begint (of eindigt als je het pad van de andere kant gelopen hebt) hebben ze onlangs de versteende resten van het oudste bos ter wereld gevonden van 390 miljoen jaar geleden. Dat was in het tijdperk dat ze het devoon noemen, genoemd naar het Engelse graafschap Devon (of andersom). Het stond op teletekst en op nos.nl.
Verder lezen we dat het gebied waar nu Minehead ligt nog niet verbonden was met Engeland en meer naar het zuiden in de buurt van België lag. Dichter bij waar we nu wonen en maar een klein stukje reizen. Toch ben ik wel blij dat het uiteindelijk aan Engeland is vast komen te zitten. En niet meer in de buurt ligt van nu zo overbevolkte Europese kust.
Let op voorbij dit bord: 'This Marsh Is A Site Of Special Scientific Interest At All Times. Stay On Paths. Keep Dogs On Lead. Thankyou.' |
Toen we in september 2023 vanuit Minehead het eerste stuk van het kustpad liepen kwamen we voor we in Porlock Weir aankwamen de fossiele resten van een ander oerbos tegen. Oorspronkelijk lag het op de bodem van de zee. Nu staan de bomen in een soort van kwelder of moeras, dat bij hoogwater overstroomt. Die bomen zijn pas zo'n 6000 jaar oud.
Porlock. |
donderdag 7 maart 2024
Bij Falmouth moet je al dat water over – South West Coast Path (43)
St Anthony's Head. |
...en dan kom je in een compleet andere wereld.
St Mawes |
Het is een flinke oversteek, vanuit Falmouth, je kan het onmogelijk lopen, helemaal om dat water. Daarom ga je óver het water, in twee etappes: eerst naar St Mawes en dan met de volgende boot naar St Anthony in Roseland.
Falmouth is een nogal vervallen stadje, er is niet veel te beleven. In Church Street is er nog wel de opvallende gevel van St George's Arcade, een bioscoop uit 1912, die in 1948 door brand verwoest werd en tegenwoordig een winkelcentrum is met op de bovenverdieping een nachtclub. En we zitten hier in een mooi hotel, met uitzicht op zee, en eten er voor de tweede keer al curry deze reis – dat kenden we tot nog toe alleen van thuis, maar nu durven we het ook buiten de deur te eten, want je moet toch weer wandelen de volgende dag. Dus ja, het valt ook wel weer mee, dat Falmouth. Maar om nou te zeggen wauw...
Tot we aan boord gaan van de Enterprise en Carrick Roads overvaren – zo heet het grote water, het estuarium van de rivier de Fal – en we in een hele andere omgeving komen. Waar ze bedacht hebben om allemaal aan het water te gaan wonen, met de huizen in lange slierten, trapsgewijs achter elkaar, om allemaal van het uitzicht te kunnen genieten. Veel wit, die huizen, met een zonnetje erop ziet dat er feestelijk uit. Dit is St Mawes.
Waar ze bedacht hebben om allemaal aan het water te gaan wonen... |
...met de huizen in lange slierten, trapsgewijs achter elkaar... |
...om allemaal van het uitzicht te kunnen genieten. |
Als we in St Anthony in Roseland zijn, vaart het kleinere bootje weer weg. |
St Anthony's Church. |
Daar stappen we over op een kleiner bootje, voor nog een oversteek, waarna we aankomen in het groene en paradijselijke St Anthony in Roseland – de naam alleen al is prachtig – met een soort van landhuis met een groot gazon ervoor, een oeroud kerkje – uit 1150 – en langs het pad aan zee het vuurtorentje van St Anthony's Head. Op een supplank staan een man en een hond. Een idylle. Alweer. Het kustpad is goddelijk.
zaterdag 24 februari 2024
De witte kerk aan zee weer wit
Niek van der Plas, Oude Kerk te Katwijk aan Zee, olieverf op doek, 24 x 30 cm. |
Gaat dat zien! Op de expositie Kerk en Kunst, meer dan een eeuw met elkaar verbonden, in de Oude Kerk in Katwijk aan Zee van 17 februari t/m 23 maart iedere zaterdag van 11.00 tot 16.00 uur.
zaterdag 10 februari 2024
Onderweg naar de Great Hangman – South West Coast Path (42)
De Great Hangman. |
Niet dat we ons echt moesten afbeulen om er te komen, want de tocht ernaartoe was een waar genoegen. Maar eerst zouden we nog een riviertje passeren en dan nog een klim en dan nog een beekje en nog een klim, maar dan zou de Great Hangman wel in zicht komen. Majestueus. Als een olifant.
Maar nu daalden we af naar het riviertje de Heddon. We waren er gekomen over een smal pad langs de zijkant van het klif.
Het pad ging de bocht om en we kwamen vol op de wind te hangen. De wind die door de cove gierde.
Bij die berg aan de overkant moesten we het bovenste pad hebben. |
Maar nu, nu we het riviertje de Heddon naderden, begon het allemaal weer wat spannender te worden, was het weer echt het ongeplaveide kustpad waar we overheen liepen. We kwamen aan bij een bemoste brug en alles, de weg ernaartoe, het hele landschap langs dat kabbelende water, de bosjes, de bomen, het klopte, het was meer dan idyllisch. Arcadisch bijna. Als je verder stroomopwaarts ging, kwam je bij de Hunters Inn, waar Christine en Roland overnacht hadden, een landhuis van de buitencategorie, van de National Trust, zoiets als bij ons Natuurmonumenten.
Maar wij gingen de brug over en daarna ging het rustig schuin omhoog, weer richting de zee, de cove uit, brug en rivier achterlatend, om bovenaan weer op het klif te komen, of beter gezegd, weer zo'n pad langs de zijkant ervan. We moesten maar niet naar beneden kijken.
Hier zijn we op dat bovenste pad. |
We zagen schapen die helemaal niet bang waren, ze hadden nog een puntje gras gevonden hoog boven de zee en daar gingen ze nu lekker liggen, tegen het randje. Toen we ze voorbij waren kwam heel in de verte de Great Hangman in zicht. Als een slapende reus.
We doorsneden een veld met alleen maar varens, en als je omkeek waren ze nog mooier, die varens, met de zon erop. Ze hadden de kleur van de herfst. Bij de Great Hangman had je dat ook, maar dan wat hoger, een bult van varens. Het is het hoogste klif van Engeland, 1044 voet (of 318 meter). Vandaar natuurlijk ook dat hierbovenop een hele grote steenhoop is, waar iedereen een steen(tje) op legt. Er is ook nog een Little Hangman, maar dan ben je al bijna bij Combe Martin.